Hondenkind

Hier schreef ik al dat een mini-beetje over ons hondenkind. Al jarenlang wilde ik heel graag een hondje, maar de woonsituatie was er nooit geschikt voor. We woonden in een soort van wooncomune in een pand waar dat gewoon niet kon, maar nu we ons eigen plekje hebben stonden we open voor een hondje. We hadden afgesproken niet op zoek te gaan, maar gewoon te kijken wat er op ons pad zou komen. We hebben namelijk inmiddels gemerkt dat dat voor ons een prettige aanpak is.

Zo bewandel je namelijk de meest interessante paden.

Via een vriendin werden we uitgenodigd om een middagje met pony's te werken. Er zijn natuurlijk al verschillende manieren om paarden te spiegelen, maar deze dame wilde graag wat anders uitproberen. Natuurlijk zijn we de beroerdste niet en zo stonden we op zondagochtend kou te lijden op een soort van boerderij. Het was erg leuk en leerzaam om te doen en ik zag voor de zoveelste keer dat paarden en ik gewoon niet zo'n beste combi zijn. Ik vind ze lief en zij mij ook (hoop ik), maar de klik ontbreekt. Geen nood, want gezellig was het toch.

Toen iedereen binnen aan een broodje zat, werd ons vriendelijk verzocht ook even binnen te blijven zodat de honden even naar buiten konden. Op hetzelfde terrein staat namelijk een huis waar een stuk of 20 honden wonen en die wilden graag even zich uitleven op het terrein.

Nu was het zo dat paarden en ik geen klik hebben, maar honden daarentegen. Dus het verzoek negerend (ok, in overleg met de hondenoppas) toch even me begeven tussen de hondjes. Alle maten, soorten en handicaps zaten er tussen. Hier mogen namelijk hondjes wonen die gehandicapt zijn of gewoon nergens anders te plaatsen zijn. Hier zijn hondjes met 3 pootjes ook zeker geen uitzondering.

Uiteraard kwamen alle hondjes ons even gedag zeggen (lees; om en tegen ons aan springen) en toen we uitgebreid besnuffeld waren kreeg de volgende eenzelfde behandeling. Mijn lief en ik zegen neer op een houten bankje om nog even van het najaarszonnetje te genieten en daar kwam nog een hondje aan die op deze kans gewacht had. Ze nestelde zich tussen mijn benen en of ik maar even zo vriendelijk wilde zijn om om haar op haar kont/onderrug te kriebelen.

Nou ja, om een lang verhaal niet langer te maken. De hondenoppas begon en campagne om dit hondenkind bij ons te krijgen en na overleg tussen de eigenaresse en mij besloten we dit lief meisje een huisje te bieden waar ze zonder alle andere hondjes mocht wonen en waar ze heerlijk opbloeit omdat ze niet meer de underdog in de roedel is.

Zoals je (misschien) kunt zien heeft ze een hazenlip. Althans, zo noemen wij dat, ze mist een stukje kaak en dus de voortanden. Haar neusschotje staat scheef en daardoor kan ze minder adem halen en 'snurkt' ze overdag nogal veel. Wat er precies gebeurt is, weten we niet. Ze is zo 6 jaar geleden vanuit Roemenie naar Nederland gekomen, maar vermoedelijk heeft ze een auto-ongeluk gehad.
In ieder geval lijkt zij er goed mee te kunnen leven en het is erg aandoenlijk om te zien dat als ze gaat liggen (slapen), ze de (overgebleven) neus zo duwt dat ze zo maximaal mogelijk adem kan halen.

Ik ben in ieder geval stapel gek op haar en ze mag wat mij betreft nog heel wat jaartjes hier wonen.